De Wildnis Trail Eifel ofwel de Wildernis Trail is een 85 km lange wandelroute in de Noordelijke Eifel en loopt van Höfen naar Zerkall.
De route is onderverdeeld in 4 etappes. Het startpunt van elke etappe staat telkens opnieuw aangegeven bij een Eifeltor Informatiecentrum waar dus ook de voorgaande etappe eindigt.
De routes zijn gemarkeerd met het Wilde Kat logo.
De trail bestaat uit 4 etappes, dit zijn niet de officiële plaatsen voor start/finish maar mijn eigen versie echter wel de gehele trail gevolgd.
Rohren – Erkensruhr 25 km
Officieel is de start van de eerst etappe in Höfen, had echter gekozen om te starten in Rohren waar een grote parkeerplaats is welke minder druk is dan in Höfen.
Mijn wandeling start ca. 3 km van het officiële startpunt. Na enkele kleine ongemakken zoals een omleiding naar het vertrekpunt, ruzie met de parkeerautomaat en een worsteling met de trekking poles – die niet wilden schuiven tot de gewenste lengte – toch eindelijk op weg.
Tot aan het eigenlijke startpunt gaat alles redelijk bergaf door een nu al mooie omgeving. Aangekomen bij National Parktor in Höfen blijkt het aardig druk bevolkt te zijn met veel mensen die waarschijnlijk de Narcissenvelden gaan bewonderen die hier in grote getale aanwezig zijn.
Het gaat verder in dalende lijn langs de oever van het stuwmeer Perlenbach en hierna langs de oever van de gelijknamige rivier. Even later bij de splitsing de oever van de Fuhrtsbach blijven volgen.
De Belgische grens is slechts een steenworp hier vandaan, en in de verte ligt camp Elsenborn een militair oefenterrein. Het hoogste punt van de gehele Wildnistrail, is Wahlerscheid (621m) welke ik nu al nader.
Soms gaat het mis onderweg met de navigatie of beter gezegd het gebrek hieraan. Kom een stel tegen die zonder navigatie onderweg zijn naar Dreiborn waar ze eigenlijk net vandaan komen zonder het zelf te weten en dus de weg kwijt zijn. Nu zijn mijn navigatie skills ook niet je van het maar ik zorg wel ervoor dat ik niet verdwaal en leg mijn lot voor wat dit betreft in de handen van Garmin.
Zorg op zijn minst voor een route op je telefoon die je ook offline kunt volgen daar het bereik in de Eifel soms erbarmelijk slecht is. Het zou niet de eerste keer zijn dat het mis gaat doordat iemand verdwaalt in uitgestrekte bossen.
We gaan verder en na een stevige klim komen we bovenop de Dreiborner Hochebene uit, wat een mooie plek! Dit was de laatste (flinke) klim van de dag en het gaat verder door langs het Höhenpfad Hirschrott een smal pad met diepe afgronden.
Mijn oorspronkelijke plan was om op de camping in Hammer de tent op te zetten en de nacht hier door te brengen maar door de valse start is het later geworden dan gepland. Bovendien ligt die camping een flink eind van de route af. Bij het naderen van Erkensruhr dit plan overboord gekieperd en besloten om bij zum Sonnenschein in dit lieflijke plaatsje de nacht door te brengen, het is goed geweest voor vandaag.
Men heeft nog een 1 persoons-kamertje vrij, het is klein maar fijn.
Einruhr waar de start van etappe 2 begint ligt 3 km verderop dus dat komt morgen aan de beurt.
Erkensruhr – Wolfgarten 30.8 km
Vroeg op pad want het wordt een lange tocht vandaag. In Einruhr kom ik op bekend terrein want hier is de start van de Rursee marathon elk jaar en het eerste deel tot aan de Urftalsperre is identiek hieraan.
Nu moet ik eerlijkheidshalve vermelden dat er 2 varianten in de eerste kilometers zijn maar doordat ik ergens een bord gemist heb kwam ik op de light versie van de route uit welke direct langs de oever van de rursee gaat. De zwaardere versie loopt parallel aan deze weg maar ergens hoog in het bos met de nodige hoogtemeters, jammer dat ik dit gemist heb. Tot aan de Urftalsperre is het gemakkelijk echter dit verandert want er volgt een flinke klim naar een hoogte van 530 m maar eenmaal boven magnifieke uitzichten naar alle zijden, de Eifel is prachtig in al zijn schoonheid ondanks de regen en sneeuw die inmiddels gestaag neerdaalt.
Het terrein wordt vlak en we zitten weer op de Dreiborner hoogvlakte, even later komt Wollseifen – een verlaten spookdorp – in zicht.
Wollseifen werd na de 2e wereldoorlog door de Britten geclaimd. De bewoners kregen 3 weken de tijd om het dorp te evacueren en te verlaten. De Britten wilden dit als onderdeel van hun oefenterrein gebruiken. In 1950 werd het dorp overgedragen aan de Belgische strijdkrachten die er nieuwe “toneelhuizen” bouwden om huis-aan-huis gevechten te kunnen oefenen.
Na een korte pauze in dit verlaten oord gaat het verder richting de vroegere “NS-Ordensburg Vogelsang” waar ik in mijn diensttijd (lichting 76-4) ook nog geoefend heb met het Belgische leger dat in die tijd dit complex in haar bezit had.
In de Ordensburg indoctrineerden de nazi’s rekruten tussen 25 en 30 jaar oud in hun rassenleer. Tegenwoordig is het complex ingericht als museum met de permanente tentoonstelling Bestemming Herrenmensch, NS-Ordensburgen tussen fascinatie en misdaad en is dagelijks geopend. Interessant om te gaan bekijken.
Ook hier een stop om de inwendige mens te versterken daar ik vandaag tot Wolfgarten wil lopen wat weinig te bieden heeft op culinair gebied. De route vervolgt om de hele Ordensburg (inclusief peace camp) heen. In een steile afdaling richting Morsbach gaat het fout, het pad is glad door de regen en een boomstronk midden op dit pad zorgt ervoor dat ik languit ga, vol in de modder. Over een modderfiguur gesproken maar zonder erg behalve dat het er niet uitziet. Nog wat klimmen en weer dalen en Gemünd komt in zicht. Eigenlijk het einde van de 2e etappe maar omdat ik een kamer in Wolfgarten heb geboekt nog even verder. De laatste 3 km zijn ontzettend mooi maar ook zwaar. In eerste instantie gaat het licht bergop door een bos maar op het einde best wel steil en lang, wordt tijd dat er een eind aan komt. En dat komt er ook, na passage van een hekwerk is het nog even doorlopen tot aan mijn gehuurde FeWo voor deze nacht.
Wolfgarten – Heimbach 17 km
Vandaag een relatieve makkelijke etappe daar ik een groot deel van de hoogtemeters gisteren al heb afgelegd die eigenlijk bij deze route hoorden. Na een ontbijt bij de fam. Wergen verder op pad richting Abdij Mariawald om uiteindelijk naar Heimbach door te gaan waar deze etappe officieel eindigt.
Eerst nog een stuk door Wolfgarten, een lieflijk klein dorp midden in het Eifel national park, vervolgens de L249 oversteken het bos weer in. Het lange brede hoofdpad blijven volgen door verschillende soorten van bos. Het gaat op en neer op dit deel van de route, Addij Mariawald, o.a. bekend vanwege haar erwtensoep komt dan ook al spoedig in zicht.
Daar ik sowieso van plan was om hier pauze te houden gelijk een kom soep mit wurst besteld. Nu had mevr. Wergen me toevertrouwd dat de soep in de ochtend dikker schijnt te zijn dan in de middag zeker als het druk is. Of het waar is weet ik niet!? Wellicht een andere keer eens uittesten?
Na de soep verder op weg via de parkeerplaat en de Kriegsgräberstätte Mariawald. Het is nog ca. 8 km van hieruit tot Heimbach en gaat grotendeels via brede paden door prachtige bossen, het laatste stuk in dalende lijn naar de Seerandweg langs de oever van de Rur naar Camping Gut Wittscheidt. Ben eigenlijk te vroeg maar is geen probleem, zet die tent maar ergens neer op het grasveld en kom dan maar terug om je aan te melden.
Heimbach – Zerkall 19 km
Standaard ontbijt op de camping is havermout, ook deze keer en er is eigenlijk niks mis mee. Je komt er best een eind mee en is ook nog eens makkelijk om te maken. Vandaag de laatste etappe van de Wildnis trail, op papier de gemakkelijkste route en in de praktijk bleek dat ook zo te zijn.
Het eerste deel was bekend terrein want van Hasenfeld naar (richting) Schmidt heb ik al een paar keer gelopen door het Hetzingerwald. Daarna afbuigen in richting Blens waarna een slingerroute door het bos begint die je makkelijk zou kunnen afkorten, wat ik overigens niet heb gedaan want deze route is sowieso niet heel uitdagend en om dan ook nog te gaan afkorten! Tenslotte gaat het richting Harscheidt waar ik ook al enkele malen ben geweest dus ook hier bekend terrein. Het laatste stuk is wel weer leuk. Eerst de L246 oversteken en dan de laatste kilometers in razende vaart door het bos naar beneden. Dit bospad komt uit op een beter begaanbare weg en gaat beetje op en af. Kort stijgen, bovenaan verder afdalen door een weide, en het eindpunt Zerkall is bereikt.
Deze route was relatief gemakkelijk maar ook mooi. Het eindpunt ligt pal naast het station van de Rurtalbahn dus dat is handig. Gemakkelijk terug naar Heimbach met deze bahn is een stuk sneller dan te voet.
Nog 1 nacht op de camping in Heimbach en dan terug naar de parkeerplaats waar ik mijn auto aan had toevertrouwd.
Heimbach – Rohren (geen onderdeel van de Wildnis Trail)
Na het alweer ultieme camping ontbijt de tent afgebroken en ingepakt. Het gewicht was hoger dan in het begin na diverse (nachtelijke) regenbuien.
De terugweg desondanks met een goed gevoel aanvaard. Het weer is in elk geval redelijk bij de start afgezien van de soms flinke wind.
Na 2 km begint de klimpartij door het Steinbachtal, deze gaat behoorlijk lang door, hé hier ben ik al eens geweest. Dat klopt want zit weer op Wildnis trail route maar nu in tegengestelde richting. Een paar dagen geleden ging dit makkelijker bergaf. Na de Kermeter parkeerplaats kom ik wederom in bekend gebied. Een steile afdaling naar Rurberg, even later gevolgd door een steile klim die ik ken van de Rursee marathon. Vanaf hier blijft het voornamelijk bergop gaan. Slechts af en toe een afdaling en soms een recht stuk. Tot overmaat van ramp ook nog een omleiding bij het verlaten van Hammer, een brug over de Rur is onbruikbaar verklaart of het achterliggende terrein dat is me niet helemaal duidelijk. Men heeft wel voor een gemarkeerde omleiding gezorgd… chapeau. Nu komt er ook nog regen bij en het feest is compleet. Met nog zo’n 5 km voor de boeg is dat niet echt een zegen. De laatste kilometers door het Holderbachtal zijn loodzwaar maar ook mooi want deze omgeving is prachtig met al zijn bossen, smalle paadjes en stroompjes. Uiteindelijk op de weg naar Rohren uitgekomen maar ook dit blijft bergop gaan tot aan de bebouwde kom van het dorp.
Mijn auto stond nog op dezelfde plek waar ik ‘m had achter gelaten. Moe maar voldaan terug naar huis.